جلوه معشوق

انبیاء الهی در حریم کعبه
طواف کنندگان بیت الهی ، بر مسجدی وارد می شوند که کعبه را در میان دارد. آنان می باید طواف و گردش خود را از همان نقطه ای آغاز کنند که در آن نقطه خداپرستان از دیرباز، بر سر آن به توافق و اتحاد رسیده بودند. 
آدم ابوالبشر به راهنمایی جبرائیل آیین حج را فراگرفته و با هفت دور طواف بر گرد کعبه چنین فضیلتی را درک کرد.
شیث نبی (علیه السلام) نیز بدین سان مراسم حج را برگزار کرد و توانست به همان امری توفیق یابد که آدم ابوالبشر بدان کامیاب گردیده بود .  شمار انبیائی  را که توفیق حج و طواف، نصیب آنها گشت ، تا 75 تن یاد کردند که در میان آنها قبل از حضرت ابراهیم (علیه السلام ) ، قوم حضرت هود ( علیه السلام )  دارای داستانی است
 حضرت هود قوم « عاد» را به پرستش خدای یگانه فرامی خواند؛ ولی آنان به ندای هود پاسخ مثبت نمی دادند، و به تکذیب او دلخوش بودند. خداوند مدت سه سال سرزمین آنان را از بارشِ باران محروم ساخت. قوم عاد شماری از کسان خویش را رهسپار کعبه ساختند تا از خداوند بخواهند بر سرزمینشان باران بباراند. آنان طی چهل روز بر گرد کعبه به طواف می پرداختند و آیین حج را به جای می آوردند. . . . 
 
اما آنچه بیش از همه درباره کعبه و حج، اذهان را به خود مشغول و معطوف می سازد ، جریان مربوط به حضرت ابراهیم خلیل است که سرزمین فراموش شده مکه را آباد کرد، سرزمینی که نه حاصل خیز بود و نه کسی رغبت اقامت در آن را داشت، اما می باید که این نقطه از کره زمین به خاطر وجود کعبه در آن، بلندآوازه گردد.

ابراهیم که از حیثیت والایی از نگاه یهود و نصاری و مسلمین برخوردار است و از آن رو که همه انبیای پس از او، از ذریّه و نسل و نژاد او هستند، به « ابوالانبیاء» نامیده می شود . در راه دعوت مردم به خدای یکتا کمترین دریغی در مجاهدت و فداکاری او دیده نمی شود، تا جائی که حتی بارها در معرض مرگ قرار گرفت ، ولی هرگز از پایمردی خود دست بر نداشت. 
 
مردم بابِل بت های متعددی را پرستش می کردند و  هر شهری ربّ و خداوندگاری داشت. البته همه رسماً در برابر « اِله اعظم» خاضع بودند و شمار « آلهه» و بت ها نیز رو به کاستی نهاده بود.

ابراهیم در این محیط ـ که تعدّد آلهه در آن جلب نظر می کرد و پیکره هایی برای آنها می تراشیدند و در پرستشگاه ها نصب کرده بودند ، می زیست، اما با فکر استوار خود ایمان داشت که خدا یکی است و آن قدرتی که بر هستی حاکم است ، یکتا و مُبرّی از همتا می باشد . لذا تصمیم گرفت مردم را از خرافه شرک برهاند و افکار و اندیشه های آلوده آنان را از هرگونه تصوراتِ غلط پیراسته کند. خداوند متعال حضرت ابراهیم را با الهاماتِ هدایت آفرین، از رشد و ره یابی برخوردار ساخته و او را موظف کرد که جامعه محیط خود را هشدار داده، اذهان آنها را از هاله های تیره شرک بسترد .
 
شرک ستیزی ابراهیم ( علیه السلام ) و اهتمام او در نشر روحیه توحیدی در میان جوامع معاصرش در جای جای قرآن کریم جلب نظر می کند، و می بینیم هرگز کمترین تزلزلی در پایداری و پایمردی او در این مبارزات و مجاهدتها دیده نمی شود و در درون منجنیق که او را به فضا پرتاب می کردند تا قعر تل عظیمی از آتش که در میانش افکنده شد ، جان و  زبانش گویای توحید و مبلّغی بی وقفه و با شهامت برای جایگزین شدن یکتاپرستی در گیتی بود.

سرانجام، ابراهیم (علیه السلام ) می باید نقاطی را برای اشاعه توحید و یکتاپرستی پشت سر گذارد تا به مکه درآید و کانون توحید جهانی را در این سرزمین بنیاد کند.
لذا پس طی مراحل مختلف ، خدا به ابراهیم فرمان داد که کعبه را بنا کرده و آن را بازسازى کند تا به عنوان نخستین خانه اى که براى پرستش خداى یگانه بنیان می‌شود، مورد استفاده قرار گرفته و آن را از نو تجدید کند. . . 

بنابر این حاجیان برگرد چنین خانه اى طواف مى‌کنند؛ خانه اى که مطاف فرشتگان و شمارفراوانى از انبیا تا زمان حضرت ابراهیم بود و یکتایى معبودی را که تنها او درخور پرستش است در اذهان ما بیدار مى‌سازد.  چنین هدفى، ابراهیم شرک ستیز و بت شکن را درخواست مى‌کرد که کانون توحید را از نو بنا و بازسازى کند ؛ ابراهیمى که در جهت احیاى اندیشه توحید و یکتاپرستى لحظه اى آرام نمى‌گرفت.